Waar komt het succes van "Married at First Sight" vandaan?

Het vijfde seizoen van Married at First Sight brak kijkcijferrecords; de laatste aflevering bevatte een live bruiloft; en er werd een spin-off gelanceerd genaamd Second Weddings. Er zijn dingen... En wat als ik je vertelde dat ik, ondanks dat ik fan ben van de serie, dit seizoen alleen de Extremely Unpleasant -afleveringen (#prayforjoanamarques) heb gezien? Ik weet het, ik weet het, het is een schok. Maar wat ik vandaag voorstel, is een reflectie op de serie (de grote vragen die ik op tafel leg), en ik ben er volledig gekwalificeerd voor.

Als echte reality-tv- hipster kom ik uit de tijd dat SIC Mulher het eerste seizoen van Married at First Sight Australia uitzond, een van de populairste versies – zo'n 10 jaar geleden, denk ik. Opgewonden door deze ontdekking herinner ik me dat ik tegen mijn zeer geduldige vrienden zei: "Je gelooft het niet. Mannen trouwen echt. Met mensen die ze nooit hebben ontmoet, gekozen door mensen die ze niet kennen!" Tien jaar later, talloze seizoenen later en een Portugese verfilming later, is dit wat ik te zeggen heb.

Over het format zelf gesproken, ik verontschuldig me bij voorbaat voor het taalgebruik, maar dit lijkt me het juiste woord: ze hebben het verprutst. Het eerste seizoen van de Australische versie telt zes afleveringen, ZES. Het meest recente seizoen, voor zover ik op IMDB heb gezien, telt er veertig. VEERTIG. De "verloofde stellen" in de eerste seizoenen van MAFS Australia (zoals het liefkozend door fans wordt genoemd) leken echt te willen trouwen, en de "experts" leken er echt op gebrand om een geschikte partner voor hen te vinden, ervan uitgaande dat de gekozenen op zijn minst fatsoenlijke mensen waren.

Ik heb niet alle seizoenen gezien, maar in de meest recente – het seizoen dat ik wel heb gezien – was de casting een ware mengelmoes die onomwonden aantoonde hoe giftig mensen in relaties kunnen zijn. Niet dat dit geen portret is van de huidige, of ooit, relatiewereld, ware het niet dat genderrollen volledig ongelijk waren, dus zelfs giftig is een recht. Het is misschien een controversiële uitspraak, maar ik vind het moeilijk te ontkennen dat het centrale levensdoel van een vrouw was om geen tante te worden. Hoewel dit misschien een zelfverklaard sociaal experiment is, schiet het zijn doel volledig tekort: singles helpen een gelukkige, gezonde en wederkerige liefdesrelatie te bereiken.

De Portugese bewerking ging echter recht op het bot af. Als mensen drama willen, krijgen ze drama. De opschorting van ongeloof – oftewel, een sprankje vertrouwen dat de meer romantische kijker heeft dat die mensen uiteindelijk wel met elkaar overweg zullen kunnen – doorstaat de tand des tijds niet, op een paar uitzonderingen na. Om preciezer te zijn: in de vijf Portugese seizoenen legden 36 stellen elkaar het jawoord in zowel ziekte als gezondheid, en slechts 5 lieten hun huwelijk niet inslapen terwijl de camera's nog draaiden. Dit zijn geen goede statistieken. Maar zou er iets veranderen met een psychologische afstraffing, om bij de voetbalanalogie te blijven, of is het niet de schuld van de trainersstaf, maar van de spelers op het veld? Of van de spelregels? Om eerlijk te zijn, denk ik dat het antwoord is: al het bovenstaande.

Er zijn mensen die voor roem gaan en net zo emotioneel beschikbaar zijn als een stokstaartje dat weduwnaar is. Wist je dat stokstaartjes zo monogaam zijn dat ze de mazelen krijgen als ze weduwnaar worden en een andere partner proberen te krijgen? Ik weet niet of dit waar is of een fabeltje, maar een man met een biologenpet vertelde me dit ooit op een biologische boerderij, en ik besloot het te geloven. Er zijn ook mensen die de keuze van een partner aan iemand anders toevertrouwen omdat ze, gezien hun cv, daar niet geschikt voor zijn. En als het beestje dan drie centimeter kleiner is dan gewenst of niet in een maat M van Zara past (wat eigenlijk een XS is), is dat jammer en ben ik klaar met spelen. Er zijn ook mensen die er echt in geloven en het programma beschouwen als een waar sociaal experiment, zoals het bedoeld is, en niet als een Daniel Oliveira-troefkaart om Cristina Ferreira weer in het zadel te krijgen, wat het wel is. En ze moeten ook iemand aantrekken die er zin in heeft.

Volgens PORDATA… Als ik journalist was, zou ik in al mijn artikelen een alinea hebben die zo begint. Ik vind het geraffineerd en geloofwaardig, twee dingen die ik niet ben. Ik ben ook geen journalist, in tegenstelling tot wat ze altijd in de reacties zeggen. Ik heb verschillende portfolio's, geen enkele professioneel, en sommige zijn zelfs van een nogal twijfelachtige smaak. Maar waar zou ik heen moeten? Snap je waarom ik geen journalist zou kunnen zijn? Volgens PORDATA is de kans op een scheiding in Portugal ongeveer 33%. Lijkt dat je veel? Lijkt het een beetje? Voor mij, die de gemiddelde duur van huwelijken die in een scheiding eindigen al heeft overschreden – 18 jaar – lijkt het immens. Dit betekent dat één op de drie stellen uiteindelijk niet eens meer de feromonen kan ruiken die ze ooit als luchtverfrisser voor hun leven hebben gekozen. Toch zijn wij, die de traditionele route kiezen en verantwoordelijkheid nemen voor onze keuzes, nog steeds een concurrent voor de stellen op SIC, die een succespercentage van 14% hebben.

Een laatste, controversiële vraag, om mee te nemen naar therapie, om mee te nemen in de volkstelling (overdreven is mijn tweede naam): wat zien mensen liever? "Ze leefden nog lang en gelukkig" of een bruid die flauwvalt als ze haar bruidegom ziet? Pasgetrouwden die zich als patrouillehonden in Boom op elkaars trachea's storten, en af en toe overspel, met de trouwring nog steeds niet helemaal om hun vinger? Nu we het toch over percentages hebben, neig ik naar 30%-70%, maar dit is geen PORDATA-cijfer, het is wat men "stel" noemt (lees met de verkeerde lettergreep). Al was het maar omdat er vast veel goede mensen kijken en denken: "Het gaat toch niet zo slecht met ons" of "Dus, doe ik het dan niet goed als single?"

Misschien verklaart dit hoe breed het publiek lijkt te zijn – op dit moment, durf ik te zeggen, veel breder dan een Big Brother . Want niet iedereen stelt zich voor dat hij 24/7 in een huis opgesloten zit, maar over het algemeen is iedereen wel eens verliefd geworden, en vaak zelfs op de verkeerde persoon. Dát is juist het geheim van dit soort formats. Wie heeft er niet vanaf de bank gezegd: "Als ik het was, zou ik...", en wel heel vaak? Alsof de kijker het antwoord mag geven dat hij of zij had moeten geven aan dat wezen uit het verleden dat ooit suggereerde dat het tijd was om naar de sportschool te gaan, want de zwaartekracht is meedogenloos.

Net als 90% van de adaptaties is de Portugese versie van Married... veel langer, bevat dagboeken die de tv-afleveringen tot in den treure herhalen, en heeft ze een presentator, in tegenstelling tot het originele format. En het lijkt me dat het een onlosmakelijk met het ander verbonden is. Want het is veel gemakkelijker om meegesleept te worden door een presentator, vooral als ze zo consensueel sympathiek is als Diana Chaves. Diana Chaves, ondanks haar oogverblindende schoonheid , creëert geen afstand. Ze is vriendelijk, lijkt oprecht en lijkt de koppels niet te veroordelen, zelfs niet als ze een gat van Homerische proporties graven waar ze niet uit kunnen komen, zelfs niet met de hulp van Civiele Bescherming. En zo nu en dan vertegenwoordigt haar uitdrukking ons, wij die op de eerdergenoemde bank zitten, woedend, uit volle borst schreeuwend: "Jullie hadden al geschopt moeten worden..." Ja, ik gebruik grootmoederlijke uitdrukkingen; ik denk dat we dat al hadden vastgesteld.

Interessant genoeg is de mening, in tegenstelling tot de derby-achtige aspecten van de recente Big Brother , Casa dos Segredos en hybride formats die in Queluz zijn bedacht, over het algemeen unaniem: de schurken worden evenzeer als schurken beschouwd, ongeacht leeftijd, geslacht of sociale klasse. De aantrekkelijke koppels (eerlijk gezegd heel weinig) worden door bijna iedereen gekoesterd, en sommige halfbakken personages waar we zo graag een hekel aan hebben, worden overal grappenmakers . TVI verdient meer geld aan de teams en het fanatisme van de deelnemers, en gezien de crisis in de televisiereclame is dit geen onbelangrijk argument.

Wat zeker is, is dat op dezelfde dag dat Luís Gonçalves (die de ene helft van de wereld de andere helft liet beledigen op X) BB24 en 100.000 euro won, de seizoensfinale van Married... de strijd om de kijkcijfers won, wat historisch is. Nooit eerder eindigde een finale van 's werelds grootste realityshow als eerste. Ik heb altijd gezegd, en het zal niet de laatste keer zijn dat ik het zeg, dat het geheim van deze shows simpel is: casting . Married at First Sight is geen uitzondering, met een kleine twist : hoe verder ze van het profiel van de ideale kandidaat afstaan, hoe meer berichten SIC kan plaatsen om TVI jaloers te maken. Ik vind het giftig; ze zouden relatietherapie moeten volgen.